Tussenland onderzoekt de overgang tussen ‘wat was’ en ‘wat nog moet worden’, een fase die ook wel liminaliteit wordt genoemd. Het werk is gemaakt met zeeklei uit de polder bij het Fort bij Aalsmeer, een plek die ooit zee was. De klei symboliseert potentiële verandering door de tijd heen en draagt sporen van een gelaagd verleden: gevormd door water, ontgonnen en gekneed door mensenhanden tot bruikbare grond.
Deze bodem maakt ook deel uit van de Stelling van Amsterdam, een verdedigingslinie waarin land onder water kon worden gezet als strategie. Een mogelijke terugkeer naar de zee, maar nooit precies zoals het was. Hoewel deze polders nooit daadwerkelijk onder water gezet zijn, is dit tot op de dag van vandaag juridisch nog steeds mogelijk. De klei representeert zo een tussenruimte: een grensgebied tussen verleden en heden, tussen vast land en vloeibare mogelijkheid.
Door met deze klei te werken, onderzoek ik de bodem als plek van transitie: buigzaam, tijdelijk en open voor nieuwe vormen. Tussenland maakt deze tussenfase tastbaar en nodigt uit tot reflectie op onze verhouding tot verandering, bescherming en de ruimtes daartussen.
Expositie 'Ruimte' bij Fort bij Aalsmeer
